As long as it lasts [2024]
Ten lange leste [2024]
Met spaghetti en lijm in de hand probeerde Pum van de Koppel zich een
houding te geven in gespannen getijden. Met deze ingrediënten werd op
24 november 2024 een constructie gebouwd die al dan niet tot het eind
overeind bleef. Hetzelfde onzekere lot wachtte Nieuw Dakota en andere
cultuurinstituten. Het werk ‘Ten lange leste’ haalt een troostende
kracht aan die de kunstenaar zelf vanuit instabiele dingen ervaart:
sinterklaas surprises, een stapel vuile was, je oude fiets, een
studentenvakbond, pasta pesto…
Zoals de cucina povera ontstond in
tijden van nood, hoopt Pum van de Koppel uit te gaan van collectieve
creativiteit als antwoord op de nieuwe culturele rantsoenering.
Alhoewel de structuur binnen een paar dagen ineenstortte, bleek de vertoonde collectieve creativiteit deze avond een rots in de branding ten aanzien van de uitzichloosheid van deze dagen.
With spaghetti and glue in hand, Pum van de Koppel tried to find a
position within these 'tense tides'. With those ingredients, a
structure was built on 24 November 2024 that may or may not have held up
until the end. The same precarious fate awaited
Nieuw Dakota and other cultural institutes. The work “As long
as it lasts / Ten lange leste" cites a comforting power that the
artist himself experiences from unstable things: postcard drawings, a
pile of dirty laundry, your old bicycle, a student union, pasta
pesto...
Just as the cucina povera arose in times of need, Pum van de
Koppel hopes to start from collective creativity as an answer to the
new cultural rationing.
While the structure collapsed after a few days, the evening's display
of collective creativity with the spontaneous spaghetti institute
proved as a rock-solid remedy for today's loss of perspective.